گروه های اموزشی متوسطه ی منطقه ی 4

ارائه مطالب آموزشی در وبلاگ گروه های آموزشی

ارائه مطالب آموزشی در وبلاگ گروه های آموزشی

معلمی در کما!

جمعه, ۱۰ بهمن ۱۳۹۳، ۱۱:۱۷ ب.ظ
جوانی پر شور که بی تاب رفتن به کلاس بود. دلم در سینه برای تپش جا کم آورده بود. آموزش را آسان تر از آنچه که می اندیشیدم،یافتم. در آن روزها گمان می کردم با اندوخته های دوران دانشگاه و با انرژی فراوان انگیزه و علاقه به آموزش و فیزیک،می توانم فرآیند یادگیری را دگرگون کنم. یکی دو سال نخست کارم،برای کلاس های تقویتی و کمک آموزشی که برای بچه های ضعیف کلاس ام برگذار می کردم،حق التدریس دریافت نمی کردم و این مایه ی شگفتی همکارانم شده بود. در کلاس از نشستن خبری نبود و ایستاده و سرشار از انرژی و عشق،از درس و فرمول و آزمایش سخن می گفتم و خویش را در آموزش و فیزیک گم شده می دیدم. خصوصی رفتن را حرام! و آموزشگاه های آزاد را کج راه ای بزرگ بر مسیر پر پیچ و خم آموزش می پنداشتم. با بچه ها آنچنان دوست بودم که بسیاری از آنها هنوز هم پس از سال ها تلفنی از من یاد می کنند. بارها خانواده ها با پیشنهاد و پافشاری بچه ها،من و همسر تازه عروسم را به خانه هایشان دعوت می کردند و من نیز همواره پیگیر بسیاری از گرفتاری ها و دردهای ایشان بودم. هنگام زاده شدن فرزندم تا روزها برایش هدیه می آوردند و مرا برای به خانه آوردن هدیه ها به سختی می انداختند. با گذرِ روزگار دیگر زیر زمین نمور،کوچک و کم نور اجاره ای،جای درخوری برای زندگی همسر و رشد کودکم نبود. گرچه این روش زندگی را من پذیرفته بودم اما بچه و مادرش تعهدی برای گذراندن چنین شرایط سختی را نداده بودند. آرام آرام مقایسه ی شغل،درآمد،خانه و ... با شغل های دیگر جانم را می آزرد و تنم را می فسرد. چند سال از معلمی ام می گذشت و بی خانگی و اجاره های سرسام آور کمرم را خم کرده بود. بی پولی های پایان ماه و دراز نمودن دست خواهش پیش دیگران به هر دلیلی شرمسارم می کرد. فشارهای پیش گفته از سویی و هم سخنی و هم نشینی با فرهنگیان پیشکسوت خسته و بی انگیزه و ریش خندهای همیشگی آن ها بر تلاش های بی مزد و چشم داشتم از دیگر سو،آهسته آهسته از تلاش هایم کاست و از من معلمی حرفه ای! ساخت. اکنون دیگر از آن شور و شادی نخستین خبری نیست. همواره خسته به کلاس می روم و خسته تر باز می گردم. تاب شیطنت های بی مرز و گاه بی ادبانه دانش آموزان را ندارم. اصلا مگر می شود در یک کلاس 40 دانش آموزی به روی کسی خندید. یک لبخند کوچک و روی خوش نشان دادن به بچه ها همان و سر و صدا و آشفتگی و فریادها و روی میز و تخته و در و دیوار زدن هایم و آرام نشدن بچه ها همان! چند روز پیش به آینه نگاه می کردم،دیدم آن قدر به خاطر کنترل دانش آموزانم اخم کرده ام که چین و چروک های چهره ام ثابت شده و از من فردی اخمو ساخته اند. اکنون در کلاس به اندازه نیاز درس می دهم - نه بیشتر و نه کمتر - دانش آموزان را تنها به هدف نمره آوری،در آزمون نهایی درس می دهم. به پیشواز تعطیلات می روم و یک روز آسایش از دانش آموزان پر شمار و بی انگیزه و مدرسه های انگیزه کش و بی رنگ از شادی و نشاط جوانی را غنیمت می شمارم. انرژی خود را باید به گونه ای حساب شده به کار گیرم تا بتوانم عصرها و پس از پایان شغل دومم در مدرسه! تا شب در کلاس های نوبت عصر کار کنم و یا اگر معلم زرنگی باشم در یک آموزشگاه دست بکار شوم و پس از آن نیز درآمدم را با چند کلاس خصوصی بیفزایم. و این گونه توانسته ام شغل اولم!- یعنی کار بیرون از مدرسه- را سر و سامانی بدهم. البته گاه گداری نیز در اندیشه شغل سوم- مانند خرید و فروش مسکن و یا طلا و دلار- می افتم اما به رسم بسیاری از معلمان،چندان دلیری آن را ندارم و از آن هراسناکم که اندک اندوخته ای که سال ها با زجر و تلاش بسیار به دست آورده ام را در چنین اقتصاد ناپایداری به چشم بر هم زدنی از کف بدهم. گرچه همواره همکارانی را که از ساخت و ساز،خرید و فروش زمین و سکه و دلار و حتی پادویی بنگاه های مسکن به نان و نوایی رسیده اند را نه تنها من،که دیگر همکاران به چشم کامیاب ترین معلمان! می نگرند. کلاس های رنگ و رو رفته و کسل کننده و آکنده از دانش آموزان بی انگیزه- که خود نیز قربانی شرایط آموزشی اند- خسته ام کرده است،همکاران نالان از معیشت و منزلت دست نایافتنی و گفتگوهای تکراری و هر روزه از سنجش دستمزد خویش با دیگر کارمندان دولت و حرفه های دیگر،مانند سوهان به جانم می افتد و شکنجه ام می دهد. گاه همکارانی را می بینم که در دوران بازنشستگی،هنوز هم بی خانمانند و یکیشان همین چند ماه پیش بی هیچ خانه ای چهره در نقاب خاک کشید. بی گمان آموزش،دانش آموزی و آموزگاری سال هاست که گرفتار گردآبه ای به گرد خود می چرخد و برچسب نهاد مصرفی و هزینه بر،بد جوری بر پیشانی اش چسبیده است. در این هیاهوی اقتصاد و کالایی شدن بسیاری از ارزش ها،حتی آموزش و آموختن،من نیز کلاه خویش را سخت چسبیده و خرِ مراد را لنگان لنگان پیش- که چه عرض کنم- به سوی هدفی ناروشن می رانم تا چه پیش آید و روزگار کی و کجا نقطه پایانی بر سرنوشت معلمی ام بگذارد. بی گمان معلمی سالهاست که در کماست!
موافقین ۰ مخالفین ۰ ۹۳/۱۱/۱۰

نظرات  (۰)

هیچ نظری هنوز ثبت نشده است

ارسال نظر

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">
تجدید کد امنیتی